Zwariowany świat Suttera – Cudowne tu i teraz (reż. James Ponsoldt, 2013)

Przyznaję, że filmy i seriale z nastolatkami w rolach głównych są mi bardzo bliskie. W końcu jeszcze pięć lat temu sam miałem –naście lat i musiałem zmagać się z problemami typowymi dla tego okresu życia. Oczywiście czas wszystko zweryfikował i okazało się, że problemy z czasów szkoły średniej były niczym w porównaniu do problemów życia studenckiego, te z kolei nie umywały się do problemów wynikających z dorosłości. Miło wrócić wspomnieniami do czasów szkoły - wszystko wydawało się jeszcze wtedy takie proste i zdawało się, że zawojuje się cały świat. I właśnie teraz, kiedy w moim dorosłym życiu dzieje się bardzo wiele, postanowiłem obejrzeć film typowo młodzieżowy. Cudowne tu i teraz nie okazał się jednak tak dobry, jak się tego spodziewałem. Film wzbudził we mnie ambiwalentne uczucia i właściwie sam nie wiem, dlaczego niezbyt przypadł mi do gustu. Jestem szalenie ciekawy, jak oceniłbym go równo pięć lat temu… 

Pod względem fabuły film nie różni się właściwie niczym od innych filmów młodzieżowych. Główny bohater, Sutter (Miles Teller), to popularny uczeń ostatniej klasy szkoły średniej. Właśnie rozstał się z dziewczyną i aby uczcić swój status singla postanawia ostro imprezować. Po jednej z suto zakrapianych nocy spotyka niejaką Aimee (Shailene Woodley), która bardzo różni się od dziewczyn, z którymi dotychczas miał do czynienia. Zgodnie z powiedzeniem, że „przeciwieństwa się przyciągają”, Sutter i Aimee zaczynają spędzać ze sobą coraz więcej czasu…

Podobnie jak moi rówieśnicy wychowałem się na takich filmach młodzieżowych jak Szkoła uwodzenia, Szkoła uczuć czy Cześć, Tereska. I właśnie wspomniane tytuły uważam za klasyki w gatunku filmu dla młodzieży. Kompletnie nie przemawiają do mnie natomiast filmy, których nastoletni bohaterowie pochodzą z innej planety lub mają jakieś magiczne moce (wyjątek stanowią Igrzyska śmierci, które bardzo mi się podobają). Spośród filmów zeszłorocznych moją uwagę zdobyły m.in. Spring breakers, Królowie lata, Najlepsze najgorsze wakacje. Skąd ten przydługawy wstęp? Otóż recenzowane dziś przeze mnie Cudowne tu i teraz okazało się filmem średnim, przeciętnym, nieposiadającym w sobie tego czegoś, co miały trzy wymienione wyżej tytuły. A co to było? Sam nie wiem, po prostu to „coś”, dzięki czemu te filmy pozostały w pamięci, a ich oglądanie było przyjemne.

Schematyczność filmów młodzieżowych z wiekiem staje się dla mnie coraz bardziej irytująca. Bo czy zawsze musi być tak, że to męska postać jest tą gorszą, bardziej skomplikowaną, z problemami? W Cudownym tu i teraz to Sutter wciąż popija alkohol, ma opinię podrywacza, musi zmagać się z problemami ze swym ojcem. Aimee natomiast mimowolnie zostaje zrzucona na drugi plan. Odgórnie wiadomo, że to ona jest tą, która musi poukładać życie Suttera i sprowadzić go na dobrą drogę. W międzyczasie on oczywiście wciąż nie spuszcza wzroku z byłej dziewczyny, zachowuje się nieodpowiedzialnie i angażuje się w związek z Aimee z założeniem, że jeśli mu się znudzi, to ją rzuci i  „(…) najwyżej pozostanie w jej pamięci jako pierwszy chłopak”. Scenarzyści właściwie nie pokazują widzom, jak dochodzi do rozkwitania uczucia pomiędzy tą dwójką, serwują widzom natomiast odgrzewanego kotleta w postaci wątku, w którym niespodziewanie głównym bohaterem staje się ojciec Suttera. I tym oto sposobem film o dwójce stosunkowo ciekawych młodych ludzi zamienia się w film o nastolatku, który desperacko chce odzyskać kontakt z ojcem. Nuda.

Sam nie wiem, co mam o tym filmie myśleć. Wczoraj po seansie wystawiłem mu szósteczkę, ale dziś doszedłem do wniosku, że 5/10 to odpowiednia ocena. Ze swojej strony raczej nie polecam. A jeśli już, to podchodźcie do tego filmu bez większego ciśnienia, bo najzwyczajniej w świecie poczujecie się zawiedzeni.