O komediach 2012/2013 – komedie kryminalne (Gambit, czyli jak ograć króla; 7 psychopatów; Złodziej tożsamości), część 2/3

Tym razem pod lupę idą komedie kryminalne. Przyznaję, że sam do końca nie pojmuję znaczenia tego gatunku filmowego, gdyż póki co nie udało mi się jeszcze trafić na dobre połączenie komedii i filmu kryminalnego (no, może poza polskim Vinci). Poniżej zrecenzowanym filmom dużo brakuje do bycia kryminalnymi, ale co ja mogę na to poradzić… Jedno jest pewne – tej trójce nawet do pięt nie dorastają opisywane ostatnio komedie romantyczne. Zachęcam do zapoznania się z notką i z każdym z filmów z osobna.

Gambit, czyli jak ograć króla (reż. Michael Hoffman, 2012)

Harry Deane (Colin Firth) planuje okraść jednego z najbogatszych ludzi świata, ekscentrycznego miliardera Lionela Shabandara (Alan Rickman). Brakuje mu tylko jednego elementu - pięknej kobiety, która zagrałaby rolę przynęty. Nicole (Cameron Diaz) wydaje się być idealną kandydatką, lecz Harry wkrótce sam ulega jej wdziękom, co w efekcie pokrzyżuje mu plany (źródło: Filmweb.pl).

Pewnie nie wszyscy o tym wiedzą, ale scenariusz do Gambit, czyli jak ograć króla napisali bracia Coen. Tak, ci bracia Coen. Jest to typowa komedia brytyjska, z tym ich charakterystycznym komizmem. I choć ja zazwyczaj nie jestem do niego przekonany, w tym przypadku podobało mi się. Duża w tym zasługa trójki znakomitych aktorów: Colina Firtha, Cameron Diaz i znanego szerszej publiczności z roli prof. Snape’a w serii o Harrym Potterze Alana Rickmana. Firth znakomicie wciela się w rolę fajtłapowatego znawcy sztuki, a rola megalomana Shabandara zdaje się być napisana wprost dla Rickmana. Mnie najbardziej urzekła jednak Cameron Diaz, która gra cwaną wieśniaczkę i powala wszystkich mądrościami swej matki. W dodatku w świetny sposób naśladuje teksański akcent! Bardzo dobrze spisują się również postaci drugoplanowe, tj. aktorzy wcielające się w obsługę hotelową czy grupę Chińczyków. Oczywiście jest też kilka wad, jak np. zbędny lew lub niepasujący do całej konwencji gastryczny żart, ale na szczęście jest tego niewiele. Doczytałem się, że film jest remake’m dzieła z lat 60., w którym główne role zagrali Shirley MacLaine i Michael Caine. Pierwotnej wersji nie widziałem, zatem ciężko silić mi się na jakiekolwiek porównania. Podsumowując, jest to całkiem przyzwoicie zrealizowana komedia pomyłek, nieco podobna do polskiego To nie tak jak myślisz, kotku. Bardzo dobry film na popołudniowy relaks po ciężkim dniu.

7 psychopatów (reż. Martin McDonagh, 2012)

Marty (Colin Farrell) kończy właśnie pisanie scenariuszu filmu pod tytułem "Siedmiu psychopatów". Aby tego dokonać potrzebuje jedynie odrobiny skupienia i inspiracji. Jego najlepszy przyjaciel, bezrobotny aktor Billy (Sam Rockwell), który dorabia sobie jako złodziej psów, zrobi wszystko, żeby pomóc swojemu kumplowi. Pech chce, że w tym samym czasie Billy wraz ze swym wspólnikiem Hansem (Christopher Walken) kradną ukochanego psa szalonego gangstera, który nie powstrzyma się przed niczym, by go odzyskać (źródło: Filmweb.pl).

Długo zastanawiałem się, jak zrecenzować ten film. Nie jest to typowa komedia, ja zaśmiałem się może ze 3 razy w ciągu całego filmu, ale to dlatego, że nie jestem fanem tego typu satyr i ekscentryzmu. 7 psychopatów to obraz bardzo „roztrzepany”, moim zdaniem nieco niespójny i przekombinowany. Jak na komedię, stosunkowo dużo tu krwi i drastycznych scen, co kompletnie nie pasuje do prezentowanych w tle słodko-gorzkich refleksji. I choć lubuję się w rozkładaniu tego typu scen na czynniki pierwsze i doszukiwaniu się w pojedynczych kwestiach drugiego dna, seans znudził mnie na tyle, że najzwyczajniej w świecie mi się odechciało. Co mnie najbardziej zirytowało? Zestawienie bezwzględnego mafioso z jego słodkim pieskiem oraz sprowadzenie finału do pytania „czy pies zostanie zabity czy przeżyje”, co uważam za pójście na łatwiznę i naprawdę tani chwyt. Jeśli twórca zdecydował się na satyrę, mógł się nieco bardziej postarać. Co na plus? Na pewno bardzo dobre aktorstwo, zwłaszcza Sama Rockwella, który bez wątpienia kradnie cały film i sprawia, że po seansie nie pamięta się nikogo innego poza nim. Genialna rola, być może najlepsza w całym jego dorobku. Dosyć sympatyczny okazał się też polski akcent w postaci Hansa Kieslowskiego… A najciekawsze (przynajmniej dla mnie) okazały się sceny, w których trójka głównych bohaterów snuje swoje własne wizje psychopatów. Właśnie po jednej z nich Marty zauważa, że scenariusz filmu stworzony w wyobraźni Billy’ego ma wiele warstw. Podobnie jest z 7 psychopatami, co zapewne części widzów sprawi dużo frajdy. Ja niestety miałem spory problem z odbiorem tego niewątpliwie oryginalnego dzieła – moim zdaniem granica absurdu została lekko przekroczona, aczkolwiek jest to moja subiektywna opinia, która nie powinna nikogo zniechęcać do obejrzenia filmu. Wręcz przeciwnie, pomimo, iż sam nie jestem do filmu przekonany, doceniam wizję McDonagha i polecam Wam osobiście zobaczyć 7 psychopatów. Może doszukacie się w nim tego, czego mi zabrakło?  

Złodziej tożsamości (reż. Seth Gordon, 2013)

Diana (Melissa McCarthy) prowadzi rozrzutny tryb życia na przedmieściach Miami. Podszywając się pod Sandy'ego Bigelow Pattersona (Jason Bateman) spełnia wszystkie swoje zachcianki nie zdając sobie sprawy, że jej podstęp może w końcu wyjść na jaw. Prawdziwy Sandy, mając tylko tydzień na odnalezienie i sprowadzenie Diany do Denver, przekonuje się, że odzyskanie własnej tożsamości nie jest takie łatwe, jak mogłoby się wydawać... (źródło: Filmweb.pl).

Złodziej tożsamości to kolejna komedia, którą ciężko nazwać kryminalną. Ze wszystkich trzech tytułów okazała się dla mnie jednak najbardziej zabawna. Dominuje tu komizm bohaterów i to w najlepszej formie! A to zasługa bardzo dobrego Batemana i jeszcze lepszej McCarthy, która dosłownie bryluje na ekranie. Zestawienie dwójki aktorów prezentujących tak różne poczucie humoru okazało się w tym przypadku strzałem w dziesiątkę. Sceny z motelu, lasu czy samochodu okazały się zabawne do łez. Wielkim zaskoczeniem było dla mnie pojawienie się niejakiego Big Chucka, w którego drugoplanowo wcielił się Eric Stonestreet znany z roli Cama w Modern family. Złodziej tożsamości to naprawdę przyjemna komedyjka, w dodatku z morałem. Bo choć akcja kręci się tu wokół pieniędzy (jak w życiu), okazuje się, że to jednak nie one rządzą światem. Gdyby film trwał nieco krócej niż 2h, pewnie zamiast 7 dostałby ode mnie na Filmwebie nawet 8. Polecam, uśmiejecie się :)