O nieudolnym czarodzieju i trzech seksownych czarownicach - Oz Wielki i Potężny (reż. Sam Raimi, 2013)

Oz Wielki i Potężny od samego początku mnie fascynował i od daty premiery wielokrotnie starałem się namówić przyjaciół na wspólny seans. Nie, nie dlatego, że jestem fanem filmowych baśni. Najzwyczajniej w świecie lubię mroczność Sama Raimi, twórcy takich hitów jak Klątwa, Boogeyman czy 30 dni mroku. Poza tym budżet filmu warty 200 milionów dolarów mówi sam za siebie. Te dwa czynniki, choć niezwykle istotne, nie były jednak przeważające. Otóż najbardziej kusiła i ciekawiła  mnie obsada aktorska. A właściwie ONE. Trzy piękne, młode i niezwykle utalentowane aktorki prosto z samego Hollywood. I cóż mogę powiedzieć, ani trochę się nie zawiodłem. Bo Oz Wielki i Potężny to naprawdę znakomita opowieść. Magiczna, i to w pełni tego słowa znaczeniu!

Oscar Diggs (James Franco) pracuje jako cyrkowy magik w brudnym i zatłoczonym Kansas. Na skutek nie do końca jasnego zjawiska pogodowego zostaje przeniesiony do barwnej Krainy Oz. Spotyka tu trzy piękne i bardzo tajemnicze czarownice – płomienną Theodorę (Mila Kunis), zaborczą Evanorę (Rachel Weisz) oraz uroczą Glindę (Michelle Williams). Dosyć szybko przyjdzie mu się przekonać, że nie wszystko jest takie piękne, na jakie wygląda i że musi bardzo uważać, gdyż w tej tętniącej życiem krainie czai się równie dużo zła. W otoczeniu baśniowych postaci przyjdzie mu się zmierzyć nie tylko z panującymi demonami, ale przede wszystkim z własnymi słabościami. 

Najnowszy obraz Sama Raimi jest prequelem dobrze wszystkim znanego Czarnoksiężnika z Oz. Jeśli ktoś uważa, że nie warto wybrać się do kina właśnie z tego powodu, nic bardziej mylnego. Warto dowiedzieć się, jak doszło do objęcia władzy przez Oza. Poza tym pod względem fabularnym historia jest równie fascynująca jak we wspomnianym Czarnoksiężniu z Oz. Osobiście z wielką ostrożnością podchodzę do filmowych baśni, gdyż bardzo łatwo jest przekroczyć niebezpieczną granicę i z epickiej historii stworzyć jakiś niezrozumiały pastisz. Film ten właściwie od samego początku jest porównywany do Alicji w Krainie Czarów Tima Burtona. Moim zdaniem jest wręcz od niej lepszy. Gdyby nie znakomity Johnny Depp w roli Kapelusznika i idealnie dobrana do roli Czerwonej Królowej Helena Bonham Carter Alicja w ogóle by mnie nie przekonała. Poza tym świat przedstawiony w Ozie jest jeszcze piękniejszy niż w filmie Burtona. Jest kolorowo, magicznie. No i jeszcze ta wspaniała muzyka. Danny Elfman jest po prostu niezawodny!

W Ozie Wielkim i Potężnym wszystko jest dobrane w odpowiedniej proporcji. Jako, że jest to film w głównej mierze skierowany do najmłodszych widzów, twórcy serwują mroczność i humor z dużą dozą rozsądku i poprawności. Nie zabraknie również widowiskowych efektów specjalnych i chwil wzruszenia. Oczywiście są też tak charakterystyczne dla tego gatunku filmu magiczne postaci, jak choćby Latająca Małpka czy Porcelanowa Laleczka. Bez wątpienia staną się one wkrótce jednymi z najbardziej ulubionych bajkowych bohaterów. Główne skrzypce grają tutaj jednak wspaniali aktorzy. James Franco ani trochę nie przypomina walczącego o życie Arona ze 127 godzin. Doskonale odgrywa rolę szarmanckiego magika. I mimo, że tak naprawdę za tą maską kryje się twarz aroganckiego i kłamliwego pozera, nie sposób go nie lubić. Największe wrażenie robią jednak trzy wspomniane aktorki. Mila Kunis, Rachel Weisz i przede wszystkim Michelle Williams swym pięknem, wdziękiem i urokiem mogą sprawić, że nie jednemu tatusiowi w kinie zacznie mocniej bić serducho. I bez wątpienia są one najważniejszym powodem, dla którego film powinni obejrzeć także dorośli. Aktorstwo przez duże A, na naprawdę wysokim poziomie. 

Właściwie nie wiem, co więcej mógłbym jeszcze napisać. Nie chcę zdradzać fabuły, bo sam nienawidzę czytać recenzji filmowych, w których twórca zdradza to, co najsmaczniejsze. Myślę, że każdy z nas potrzebuje czasami odskoczni od codziennych problemów i czasem zbyt szaroburego świata zewnętrznego. Sam Raimi w swym nowym filmie umożliwia nam ucieczkę do absolutnie wyjątkowej i jedynej w swoim rodzaju krainy. I choć ona też nie jest do końca idealna, warto poświęcić te dwie godziny, aby nieco bliżej poznać jej wszystkie zakamarki. Bo, jak mówi piękna Glinda, „(…) marzeń nie da się zabić!”.