O dwóch takich, co nie umieją przegrywać - A więc wojna (reż. McG, 2012)

Dosyć długo zastanawiałem się nad tytułem tej notki. O dwóch agentach i uroczej blondynce? Wszystkie chwyty dozwolone? O przyjaźni wystawionej na próbę? Żaden z nich nie oddaje istoty filmu. Tytułowa „wojna” też ma się nijak do tego, co możemy zobaczyć na ekranie. Jako, iż A więc wojna jest komedią romantyczną, mamy co najwyżej do czynienia ze słodko-pierdzącą wojenką. Zawsze mam wielkie obawy co do komedii romantycznych, bo na ogół niestety nie są ani komediami, ani nie są romantyczne. W opisywanym przypadku także mam mieszane uczucia. Z jednej strony jest zabawnie i ciekawie, z drugiej infantylnie i nieskładnie. Niestety, w ostatecznym rozrachunku pan McG jak dla mnie przegrał tę wojnę. Zacznijmy jednak od początku…

Tuck (Tom Hardy) i FDR (Chris Pine) pracują jako agenci CIA. Poza pracą łączy ich także wieloletnia przyjaźń. Ich relacja zostanie wystawiona na ciężką próbę, kiedy na horyzoncie pojawi się czarująca Lauren (Reese Witherspoon). Panowie całkowicie się w niej zadłużą, a kiedy zdadzą sobie sprawę, że to od niej zależy wybór, rozpoczną walkę o jej serce. W tej nietypowej rywalizacji wykorzystają najnowsze szpiegowskie gadżety i nabyte przez kilka lat pracy umiejętności agentów. W końcu nie chodzi tylko o serce pięknej blondynki, ale o sam fakt wygranej. Ach, to męskie ego…

Hm, o wielu rzeczach chciałbym napisać, ale może skupię się tylko na tych najistotniejszych. Otóż mamy do czynienia z typową amerykańską komedią, pod względem fabularnym bardzo nietwórczą. Bo przecież ileż razy można powtarzać schemat zakładu czy głupiej męskiej rywalizacji o to, który pierwszy zdoła uwieść dziewczynę. Zaangażowanie agentów CIA w akcję „uwiedzenia” było ciekawym pomysłem, ale niestety zmarnowanym i niewykorzystanym. W czasie oglądania filmu bardzo irytowało mnie też to naiwne podejście do tematu przyjaźni pomiędzy dwoma głównymi bohaterami. Kiedy w grę wchodzą uczucia, sprawy zaczynają się komplikować. Tymczasem Tuck i FDR bardziej skupiają się na tym, który któremu bardziej dokopie. Oczywiście takie rozwiązanie umożliwiło twórcom wprowadzenie kilku naprawdę zabawnych scen, ale z drugiej strony bardzo odrealniło postaci. Wiem, wiem, to tylko komedia, ale ja zawsze zwracam wielką uwagę na charakterologię bohaterów i ich wzajemne relacje, dlatego muszę się czepić. Wkurzała mnie też postać Lauren, która pomimo motania się między dwójką bohaterów pozostała zupełnie bezkarna. Ale to już typowe dla tego gatunku filmowego…

Pod względem aktorskim jest źle. Bardzo źle. Jak można wpaść na pomysł obsadzenia Toma Hardy’ego w roli amanta w komedii romantycznej? No pytam się, jak? Przecież to kwadratowy twardziel stworzony do roli poważnych agentów w poważnych filmach. Niczego mu nie uwłaczam, bo osobiście bardzo go lubię (btw, to właśnie jemu kibicowałem w walce o serce Lauren), ale jego udział w tym filmie to pomyłka. Pine pasuje tu znacznie lepiej, ale też nie zapada w pamięć. Najbardziej irytuje  jednak ulubienica Amerykanów – słodka Reese Witherspoon. Dlaczego, na Boga, godzi się ona na udział w takich filmach? Przecież w ten sposób nigdy nie odetnie od siebie metki po Legalnej blondynce. Szufladkuje się na własne życzenie. Co prawda udowodniła, że jest bardzo utalentowaną aktorką w rewelacyjnym Spacerze po linie, ale czy to wystarcza? Dlaczego staranniej nie dobiera ról? Naprawdę najwyższa pora zerwać z kultową, ale jednocześnie lamerską Elle Woods…

W czasie seansu zastanawiałem się, co krążyło w głowie twórców. Kompletnie zbędnym dla fabuły było przecież wciśnięcie wątku gangstera Heinricha. Sceny pościgu samochodowego, strzałów z pistoletów i cała ta informatyczno-gadżeciarska otoczka miały chyba na celu przyciągnąć męskich widzów. Rzeczywiście, trzeba przyznać, że nie jest to film skierowany typowo dla kobiet, ale hollywoodzkie zakończenie i ta amerykańska naiwność mogą kompletnie facetów zniechęcić. Może gdyby chociaż główna bohaterka miała inną twarz… No nic, pozostaje sobie pomarzyć. A te marzenia biorą się z przekonania, że to mógł być naprawdę dobry film. Zmarnowany potencjał zawsze boli.

Na zakończenie muszę wyjaśnić, że film nie był tragiczny. Powyżej skupiłem się głównie na samych minusach, ale to dlatego, że miałem zbyt wielkie oczekiwania. Niemniej jednak polecam Wam zobaczyć A więc wojna, najlepiej w jakiś lekki wieczór lub w leniwe niedzielne popołudnie. A ja chyba muszę skupić się na oglądaniu ambitniejszych filmów, bo przy recenzowaniu tych lżejszych wychodzę na marudę i zrzędę!