O gwiazdorskich komediach wakacji 2013 – Wielkie wesele, Millerowie, To już jest koniec

Stosunkowo długo zastanawiałem się, czy pisać tę notkę, bo – umówmy się – znacznie przyjemniej pisze się na temat dobrych filmów. Wiadomo, że łatwo jest krytykować, wytykać błędy czy pisać, że samemu zrobiłoby się ten film o wiele lepiej. Inna sprawa, że w przypadku kina krytyka jest niezbędna. W dzisiejszych czasach powstaje tak wiele filmów, że naprawdę ciężko jest wyselekcjonować tylko te najlepsze. Prowadząc bloga filmowego czuję się w obowiązku nie tylko polecać Wam dobre filmy, ale również ostrzegać przed tymi złymi. W końcu każdy ceni sobie swój czas i pieniądze. Nie dajcie się zatem nabrać na głośne hasła z kolorowych plakatów albo, co gorsza, na gwiazdorską obsadę. Bo miernemu scenariuszowi nawet najbardziej utalentowane aktorsko gwiazdy nie pomogą. Poniżej prezentuję trzy krótkie recenzje bardzo popularnych komedii okresu wakacji 2013. Już na wstępie chcę zaznaczyć, że żadnej z nich Wam nie polecam. I z wielkim smutkiem przyznaję, że każdy z tych filmów okazał się dla mnie ogromnym rozczarowaniem.

Wielkie wesele (reż. Justin Zackham, 2013)

Elle (Diane Keaton) i Don (Robert De Niro) Griffinowie nienawidzą się najbardziej na świecie. Gdyby mogli – rozszarpali by się na strzępy! Teraz jednak będą musieli udawać najszczęśliwszą rodzinę pod słońcem. Na ślubie ich adoptowanego syna (Topher Grace) ma pojawić się głęboko wierząca Madonna Soto – biologiczna matka pana młodego. Jak uniknąć katastrofy? Nic prostszego – wystarczy nie zachowywać się jak zwykle, nie być sobą i zdobyć się na najbardziej fałszywe uśmiechy świata! Czy to będzie łatwe? Oczywiście, że nie! Ale może chociaż na zdjęciu uda się ładnie wyjść z rodziną (źródło: Filmweb.pl).

Wydawać by się mogło, że to idealny film na leniwe niedzielne popołudnie, do obejrzenia z całą rodziną. Nic bardziej mylnego! Bo nie dość, że Zackham serwuje widzom odgrzewanego kotleta w postaci kolejnej komedii pod hasłem ślubu młodej pary, to jest on wyjątkowo niesmaczny. Tuż po seansie zadałem sobie pytanie, po co właściwie powstają takie filmy?! O zgrozo, to miała być komedia, a nie zaśmiałem się w kinie ani raz, podobnie zresztą jak pozostali widzowie, których – nomen omen – sporo do kina przybyło. Doskonale wiem zresztą, dlaczego. Diane Keaton, Robert De Niro, Susan Sarandon, Amanda Seyfried, Robin Williams, Katherine Heigl – czyż te nazwiska nie powinny być gwarancją sukcesu? A no, powinny, ale niestety w tym przypadku nie wyszło. W filmie pojawia się zdecydowanie za dużo postaci, przez co widzowie mają problem z ich bliższym poznaniem lub utożsamieniem się z nimi. Na dodatek kompletnie brak pomiędzy nimi chemii, przez co momentami ma się wrażenie, że ogląda się kolejny odcinek opery mydlanej pokroju Mody na sukces. Skojarzeń z tą soap operą można mieć zresztą bez liku, bo jak się w końcu okaże, tutaj też każdy z każdym… Nie, nie, nie! Film jest wtórny, nie śmieszny, a postaci zupełnie nieciekawe. Pod żadnym pozorem nie kuście się na niego, nawet ze względu na te fantastyczne nazwiska!

Millerowie (reż. Rawson Marshall Thurber, 2013)

David Burke (Jason Sudeikis) jest pomniejszej klasy dealerem marihuany. Jego klientami są kucharze, matki, ale nie dzieci – ma przecież skrupuły. Co więc mogło pójść źle? Wiele rzeczy. Woląc z oczywistych powodów trzymać się w cieniu, na własnej skórze odczuwa, że żaden dobry uczynek nie uchodzi bezkarnie. Kiedy próbuje pomóc nastolatkom z sąsiedztwa, napada na niego trzech bezdomnych punków, którzy kradną mu towar i pieniądze, przez co staje się dłużnikiem swego dostawcy, Brada (Ed Helms). Aby zacząć od nowa – i zachować zdrowie, a pewnie też życie – David musi stać się przemytnikiem narkotyków na dużą skalę i sprowadzić najnowszą dostawę Brada z Meksyku. Z pomocą swoich sąsiadów: cynicznej striptizerki Rose (Jennifer Aniston), niedoszłego klienta Kenny’ego (Will Poulter) oraz sprytnej, znającej życie ulicy nastolatki Casey (Emma Roberts) obmyśla niezawodny plan (źródło: Filmweb.pl).

Z Millerami mam ogromny problem. Komedia z wytwórni Warner Brosa miała być prawdziwym hitem tych wakacji. Do kin oczywiście udały się tłumy i o dziwo, duża część widzów twierdzi, że na filmie bawiła się znakomicie. Również wielu spośród moich znajomych blogerów pochwaliło film, choć czytając ich recenzje (w większości pisane właśnie dla Warner Brosa) przez myśl nieraz przeszło mi, że nie są one do końca obiektywne. Bo ja naprawdę uwielbiam się śmiać, widziałem mnóstwo komedii, ponadto kocham nade wszystko Jennifer Aniston, ale Millerowie strasznie mi cuchną :( Owszem, zaśmiałem się całe trzy razy i byłem zachwycony zakończeniem, w którym twórcy zaserwowali widzom fragmenty scen-wpadek (czyż scena z Jennifer uśmiechającą się do soundtracka z Friends nie była urocza?), ale cały film jest dla mnie jednym wielkim gniotem. Nawet wspomniana Aniston się nie popisała, a wręcz uważam, że zagrała bardzo słabo! Zabrakło mi w Millerach zarówno komizmu postaci, jak i bohaterów. Dialogi również mnie nie śmieszyły, a wręcz żenowały i wymuszały na mojej twarzy grymasy. Oczywiście, jak to w amerykańskich komediach, twórcy filmowi chcieli przemycić jakieś wartości lub prawdy życiowe, ale tutaj kompletnie im to nie wyszło. Krótko mówiąc, bardzo mi się nie podobało, a czas poświęcony na seans uznałem za stracony. I wciąż się zastanawiam, co ludzi bawi w tym filmie? Jeśli ktoś wie, niech obowiązkowo mi napisze! Ja nie polecam, a fe!

To już jest koniec (reż. Evan Goldberg, Seth Rogen, 2013)

Film jest bardzo nietypową produkcją, gdyż odgrywający główne role aktorzy grają samych siebie. W ten sposób na pierwszym planie mam takie gwiazdy jak: Seth Rogen, James Franco, Jonah Hill, Jay Baruchel czy Emma Watson. Jay i Seth udają się na szaloną imprezę do Franco. Zabawa trwa w najlepsze, kiedy nagle przerywają ją dziwne zjawiska. Wszystko wskazuje na to, że nadchodzi koniec świata…

Wow, ile ja na ten film czekałem! Ostrzyłem sobie na niego pazurki ze względu na trzy nazwiska – Rogen, Franco, Watson. A po seansie wyszedłem z kina z uczuciem, jakby ktoś mocno uderzył mnie cegłą w głowę. Bo, posługując się językiem głównych bohaterów, większego „fucking shit” chyba w życiu nie widziałem. Właściwie nie wiem, co mam o tym filmie napisać, gdyż poziom żenady i pastiszu sięga w nim zenitu. Nie dajcie się zwieść hasłom krytyków, że to satyra na amerykańskie kino, bo nawet jeśli w niektórych scenach można odnieść takie wrażenie, to w całości film jest nie do strawienia. Zaśmiałem się jeden jedyny raz i to z Jamesa Franco, który rzucił jakiś głupi tekst. Właściwie w czasie trwania całego filmu nie usłyszycie nawet jednego normalnego zdania (pomijając już fakt, że co drugie słowo to słynne F-word, które powtarzane z taką wielokrotnością po jakichś pięciu minutach naprawdę zaczyna razić). Jest tu co prawda kilka odniesień to szerokorozumianej popkultury, ale podanych w mało atrakcyjny sposób. Panie Rogen, nie popisał się pan. Kompletnie nie bawi mnie taka forma komedii, więc z pewnością nie udam się na jego kolejny film (dziś wyczytałem, że planuje on nakręcić ambitny film o losach parówki…). Najbardziej zabolał mnie udział Emmy Watson w tym gniocie – wiem, że to tylko rola epizodyczna, ale na Boga, WHY? Przecież aktorka jej pokroju naprawdę nie musi sobie psuć filmografii czymś takim. Pojawia się też Rihanna, która odśpiewuje zdanie żenującej piosenki pod zacnym tytułem „Take your panties off”. Jedyne, co mi się w tym filmie podobało, to muzyka! I cóż, muszę to napisać, szacun dla aktorów, którzy zdecydowali się zagrać samych siebie w czymś takim. Bo jednak trzeba mieć sporo dystansu… Chyba już wiecie, że nie wolno Wam tego oglądać? :)