O egzystencjalizmie – W drodze (reż. Walter Salles, 2012)

Po tym filmie pojechali chyba wszyscy… Bardzo regularnie staram się odwiedzać wszystkie moje ulubione blogi filmowe (ich listę możecie znaleźć po prawej stronie) i przyznam, że recenzje filmu W drodze skutecznie odradzały mi seans. Nie jestem żadnym fanem filmów Sallesa (właściwie wielu z jego filmów jeszcze nie miałem okazji zobaczyć), ale akurat ten zainteresował mnie już po przeczytaniu samego opisu. Bardzo miło wspominam Marzycieli Bertulocciego i jakoś pod skórą czułem, że W drodze okaże się równie przyjemne. I wiecie co? Nie pomyliłem się. Bo jakby na przekór wszystkim, ten film naprawdę mi się spodobał.

Głównych bohaterów mamy tutaj trzech – młodego pisarza Sala Paradise’a (Sam Riley), jego nieobliczalnego przyjaciela Deana Moriarty’ego (Garrett Hedlund) oraz Marylou (Kristen Stewart)  - wyzwoloną dziewczynę Deana. Ta złożona z kompletnie różnych osobowości grupa wyrusza w szaloną wyprawę po Ameryce. Podróżują kradzionymi samochodami, szukając totalnej swobody, radości, wolnej miłości i kolejnych przygód (źródło: Filmweb.pl).

Lubię filmy o egzystencjalizmie, zwłaszcza, kiedy ich głównymi bohaterami są młodzi, nieco zagubieni i jeszcze niedoświadczeni życiem ludzie. Tak jest właśnie w przypadku bohaterów W drodze. Pełniący rolę narratora Sal poszukuje swojego miejsca na ziemi i własnej ideologii, która pozwoli mu żyć w zgodzie z samym sobą. Dean z kolei to typowa gwiazda socjometryczna i egocentryk, który uwielbia być w centrum uwagi. O Marylou ciężko właściwie cokolwiek powiedzieć – wiadomo, że nienawidzi żadnych ograniczeń i zobowiązań oraz nade wszystko pragnie wolności. Cała trójka spędza swą młodość podróżując po Ameryce, wciąż czytając filozoficzne książki, cytując je i prowadząc egzystencjalne dysputy. Daleko im jednak do mędrców, gdyż każdą wolną chwilę spędzają na zabawie i poznawaniu samych siebie. A to w tym przypadku oznacza nie tylko eksperymenty z alkoholem i narkotykami, ale przede wszystkim z seksualnością, przez co zaczyna ich łączyć bardzo specyficzna więź.

Bardzo dokładne portrety psychologiczne wszystkich bohaterów są bez wątpienia największym plusem tego filmu. Otóż widzowie mają okazję przekonać się, iż ciągłe podróżowanie w celu próby poznania samego siebie powoli zaczyna stawać się stylem życia. Właśnie tak jest w przypadku Deana, który będąc już dorosłym mężczyzną nie potrafi uwolnić się od czasów młodości. Z tego też względu osiąga kolejne porażki, w tym jako mąż, ojciec, pracownik, czyli właściwie jako normalny człowiek. Prowadzenie spontanicznego życia lekkoducha niebezpiecznie wciąga i to nawet do tego stopnia, że jest się w stanie poświęcić przyjaźń. Cały charakter wszystkich wydarzeń idealnie oddaje narracja Sala „(...) jedyni ludzie, którzy mnie interesują to szaleńcy (…) którzy chcą wszystkiego spróbować, nigdy nie ziewają i którzy płoną jak świeca w nocy”.

Film bardzo podobał mi się również pod względem aktorskim. Bez wątpienia najlepiej zagrał Garrett Hedlund wcielający się w rolę Deana (swoją drogą, przyszło mu zagrać najciekawszą rolę). Nie mogę jednak napisać też żadnego złego słowa o grze aktorskiej Sama Rileya czy Kristen Stewart. Tak, wiem, możecie obrzucić mnie pomidorami i w ogóle spalić na stosie, ale Kristen naprawdę bardzo dobrze odegrała swoją postać – scena jej pełnego zmysłów tańca była moim zdaniem jedną z najlepszych. Na drugim tle przewijają się też Kirsten Dunst i Amy Adams i choć grają raczej epizodycznie, to całkiem miło się je ogląda. Jeśli chodzi o stronę techniczną, to ani montaż ani ścieżka dźwiękowa nie zwróciły mojej większej uwagi. Największą wadą jest bez wątpienia długość filmu, który przez to, że trwa prawie 2,5h wydaje się być śmiertelnie nudny. 

Po seansie zastanawiałem się, o czym właściwie był ten film. O przyjaźni? Fascynacji? A może właśnie o przemijaniu? Film zmusił mnie do jakichś tam refleksji, więc podobnie jak Marzyciele otrzymał ode mnie zacne 7/10. Ja ze swojej strony polecam, chociaż ostrzegam, że momentami będzie mega nuuuudno.