Poradnik negatywnego myślenia - Przyjaciel do końca świata (reż. Lorene Scafaria, 2012)

Ostatnie dni wakacji okazują się być tak zajmujące, że naprawdę ciężko znaleźć mi czas, żeby przysiąść do komputera i napisać coś sensownego. Co nie znaczy, że niczego nie oglądam – wręcz przeciwnie! Co prawda ze względu na obecne położenie i brak kina w promieniu 20 km. jestem trochę do tyłu z premierami kinowymi, ale za to mam możliwość nadrobienia choć część zaległości filmowych. Tym razem na mój ruszt trafił Przyjaciel do końca świata. To bez wątpienia film niebanalny i oryginalny, ale podczas seansu miałem identyczne wrażenie, jak w przypadku recenzowanej jakiś czas temu Nocy oczyszczenia. O co się rozchodzi? A no o zmarnowany potencjał! Bo mogło być super fajnie, a wyszło jedynie tak sobie…

Gdy ludzie dowiadują się, że w kierunku Ziemi zmierza asteroida, która zniszczy całą planetę, wpadają w panikę.  Dodge (Steve Carell) ma podwójnego pecha: nie dość, że świat stoi w obliczu zagłady, to na dodatek właśnie teraz opuszcza go żona. Kiedy wydaje się, że nic nie ma już sensu, mieszkająca obok Penny (Keira Knightley) przynosi mu list, który trafił do niej przez pomyłkę. Napisała go licealna sympatia Dodge’a, która chce go jeszcze zobaczyć. Sąsiadka oferuje mu podwiezienie i wspólnie ruszają w być może ostatnią, ale grzechu wartą podróż życia (źródło: Filmweb.pl).

Przyjaciel do końca świata to kolejny film, który próbuje zmierzyć się z motywem nieuchronnej apokalipsy. Trzeba przyznać, że pod tym względem film jest naprawdę ciekawy. Twórcy filmowi zagwarantowali widzom czarny humor z najwyższej półki, choćby w postaci plakatów, z których hasła radzą mieszkańcom Ziemi, jak powinni zachować się w ostatnich dniach swego życia (hasła w stylu „Zatrudnij mordercę!” albo „Przeleć dziewicę!” są naprawdę intrygujące). Z drugiej strony ludzie doskonalą radzą sobie sami – oddają się swym największym przyjemnościom tzn. biorą narkotyki i uprawiają przygodny seks, ogólnie Sodoma i Gomora, no ale skoro koniec świata, to czemu nie?! W klimat ten w żaden sposób nie może wpisać się opuszczony przez żonę Dodge, którego zmęczona twarz idealnie zwiastuje nadchodzącą katastrofę. Bohater ten jest tak przeświadczony o braku sensu życia, że absolutnie nic nie może go zainteresować. Najciekawsze jest to, iż jego największą bolączką jest to, że umrze samotnie. I właśnie wtedy w jego życiu pojawia się neurotyczna i roztrzepana Penny…

I chyba na tym koniec dobrego. Niestety, wraz z pojawieniem się Keiry Knightley na ekranie czar pryska. Nie jestem do niej w żaden sposób uprzedzony i uważam ją za bardzo utalentowaną aktorkę (idealnie odgrywa swe role w licznych filmach kostiumowych jak np. Anna Karenina, Duma i uprzedzenie, Księżna), ale w żaden sposób nie pasuje ona do wcielającego się w rolę Dodge’a Steve’a Carella. Moim zdaniem to jedna z najgorszych par filmowych ever. Carell ze swą wiecznie zmartwioną facjatą wydaje się być wręcz stworzony do roli człowieka, który jest samotny i nie widzi jakiegokolwiek sensu życia. Knightley dwoi się i troi, aby ukazać ekscentryczność cierpiącej na chroniczną bezsenność Penny, ale najzwyczajniej w świecie jej to nie wychodzi, a wręcz staje się swą własną karykaturą, w dodatku bardzo irytującą. Film został odebrany przez widzów bardzo średnio i jestem przekonany, że duża w tym wina Keiry. 

To, co w Przyjacielu do końca świata zasługuje na uwagę to specyficzny klimat. Jest sennie, nastrojowo, baaaaardzo pesymistycznie. To właśnie dlatego określiłem go mianem Poradnika negatywnego myślenia – czy naprawdę od początku do końca musi być aż tak posępnie? Dla mnie film okazał się być znakomitą kołysanką i choć spało mi się wyjątkowo smacznie, to jednak powątpiewam, czy aby na pewno jest to jego zaletą. Najbardziej podobały mi się różne hasła i frazesy jak np. „już nikt nie należy do nikogo”, „śmierć w samotności jest dla mnie najgorszą karą”. Pod względem dialogów film okazuje się być bowiem całkiem interesujący (wielu bohaterów wygłasza wyjątkowo błyskotliwe monologi), ale ze względu na ogólny klimat i udzielające się poczucie beznadziei mogą one pozostać niezauważone. Warto też wspomnieć, że film zalicza się do nurtu „kina drogi”, ale na tle innych filmów tego typu jest wyjątkowo nudny. 

Piszę to z bólem serca (przepraszam, Carell!), ale nie polecam Wam Przyjaciela do końca świata. No, chyba że dla Steve’a Carella ;)