O zapominaniu – Motyl Still Alice (Still Alice), reż. Richard Glatzer, Wash Westmoreland, 2014

Kilka tygodni temu, przy okazji recenzowania Map Gwiazd Cronenberga, popełniłem krótki wstęp na temat Julianne Moore, czyli najbardziej znanej na całym świecie Rudej. Od tamtego czasu nie zmieniłem swego zdania, a jedynie utwierdziłem się w przekonaniu, że to wyjątkowa aktorka. Moore została już uhonorowana Złotym Globem w kategorii Najlepsza aktorka dramatyczna za swą pierwszoplanową rolę w filmie Still Alice i wszystko wskazuje na to, że w tym roku, w końcu uda jej się także zdobyć Oscara. Przypominam, że Julianne była wcześniej nominowana do tej nagrody 4-krotnie, w tym w 2003 roku aż 2 razy, zarówno za rolę pierwszoplanową (Daleko od nieba), jak i drugoplanową (Godziny). Bardzo się cieszę, że jej ogromny talent został w końcu doceniony. W recenzowanym dziś Still Alice Moore gra naprawdę fenomenalnie, a zatem w jej przypadku mamy do czynienia z wyjątkowo zasłużoną nominacją. Poniżej możecie przeczytać, dlaczego jeszcze (poza zobaczeniem Moore) warto obejrzeć Still Alice.

Dr Alice Howland (Julianne Moore) to realizująca się zarówno w życiu osobistym jak i zawodowym kobieta. Kiedy Alice zaczyna zapominać o szczegółach, zgłasza się do lekarza. Wówczas spada na nią informacja o tym, że jest genetycznie obciążona chorobą Alzheimera…

Still Alice opowiada historię, która może zdarzyć się każdemu z nas. Alice z dnia na dzień zaczyna zauważać, że w jej życie wkrada się chaos. Zapomina o drobiazgach, zapoznaje się z tymi samymi osobami kilka razy, traci poczucie czasu i orientację w przestrzeni. Diagnoza okazuje się być okrutna, zwłaszcza, że w kontekście choroby genetycznej zdaje się ona dotyczyć także jednej z córek Alice. Główna bohaterka próbuje dzielnie walczyć z przeznaczeniem, ale sytuacja powoli zaczyna wymykać się spod kontroli. Still Alice to film, który nie skupia się wyłącznie na osobie chorej. Widzowie mają też okazję zobaczyć, jak zmienia się życie najbliższych jej osób, czyli męża i dzieci. Czy dla córki może być coś straszniejszego niż to, że nie poznaje jej własna matka?

Przełomową i jednocześnie najbardziej wzruszającą sceną jest ta, w której Alice przemawia podczas konferencji naukowej dotyczącej choroby Alzheimera. Bohaterka publicznie opowiada o swych codziennych problemach, począwszy od tych najmniej istotnych (zapominanie znaczenia słów), a skończywszy na tych najważniejszych (niepoznawanie bliskich). Alice to bardzo dobrze wykształcona pani profesor – choroba oznacza dla niej nie tylko koniec życia zawodowego, ale też naukowego, które jest jej wielką pasją. Fakt, że bohaterka nagrywa wcześniej dla siebie filmik na przyszłość z instrukcjami, co robić, kiedy nie będzie już w stanie odpowiedzieć na kilka najważniejszych pytań dotyczących swego życia, świadczy o jej ogromnej sile i odwadze. 

Moore jest bezapelacyjną gwiazdą tego filmu, Julianne bardzo dużo mówi widzom językiem ciała. Jestem przekonany, że Oscar trafi w tym roku właśnie w jej ręce i bardzo się z tego cieszę. Nie sposób nie docenić też drugoplanowych ról innych aktorów: Aleca Baldwina wcielającego się w męża Alice oraz trójki jej dzieci granych przez Kristen Stewart, Kate Bosworth i Huntera Parrisha. Na mnie bardzo duże wrażenie zrobiła gra aktorka Stewart, która po raz kolejny udowadnia, że naprawdę potrafi wcielić się w wymagające role, zupełnie odbiegające od tej, z której jest najbardziej znana (Bella w Sadze Zmierzch). Pod względem technicznym film nie jest szczególnie wybitny, to po prostu wyciszony dramat, który na pewno Was poruszy i wyciśnie z Was kilka łez.

Bardzo polecam Still Alice. 8/10.