W oczekiwaniu na Złote Globy 2014, część 1 – film zagraniczny (Przeszłość, Wielkie piękno, Życie Adeli – Rozdział 1 i 2)

Już 12 stycznia odbędzie się gala, podczas której poznamy zwycięzców Złotych Globów 2014. Trzeba przyznać, że nominacje w kategoriach filmowych raczej nie były niespodziankami, no, może poza nominacją dla Kate Winslet za rolę w Labor Day (która to nominacja ogromnie mnie cieszy!). Największe zdziwienie wzbudziły natomiast nominacje w kategoriach muzycznych (zupełnie pominięto znakomitą ścieżkę dźwiękową do Wielkiego Gatsby i hit Lany Del Rey Young&Beautiful) i serialowych. Na tydzień przed rozdaniem nagród chcę Wam przedstawić krótki cykl, w którym bliżej przyjrzę się nominacjom, w tym przede wszystkim w kategoriach serialowych, gdyż większość nominowanych filmów będzie mieć swą premierę w Polsce dopiero na przełomie stycznia/lutego. Dziś, na pierwszy ogień idą filmy nominowane w kategorii FILM ZAGRANICZNY.

Spośród 5 filmów zagranicznych nominowanych do Złotego Globa miałem dotychczas okazję widzieć 4 z nich. Nie widziałem jedynie japońskiego anime Kaze tachinu przedstawiającego historię Jirô Horikoshiego, który projektował japońskie myśliwce podczas II wojny światowej. Nie potrafię wyjaśnić, dlaczego, ale mam wrażenie, że film Hayao Miyazakiego raczej nie zdobędzie statuetki. Moim wielkim faworytem jest Polowanie – duński dramat Thomasa Vinterberga, który czytelnicy FILMplanety uznali za najlepszy film europejski (podpisuję się pod tym obiema rękami, a recenzję filmu możecie przeczytać tutaj). Rzadko który film porusza równie mocno co film Vinterberga, dlatego też mam nadzieję, iż to właśnie on zdobędzie nagrodę w swej kategorii. A poniżej krótkie recenzje trzech pozostałych filmów nominowanych do Złotego Globa w kategorii FILM ZAGRANICZNY.

Przeszłość (reż. Asghar Farhadi, 2013)

Ahmad (Ali Mosaffa) i Marie (Berenice Bejo) nieformalnie zakończyli swój związek cztery lata temu. Po długiej rozłące mężczyzna przylatuje do Paryża, aby ostatecznie podpisać dokumenty i tym samym doprowadzić sprawę rozwodową do końca. Marie potrzebuje tych formalności, aby móc wejść w nowy związek małżeński z Samirem (Tahar Rahim). Spotkanie nabiera dramatyzmu, kiedy Ahmad dowiaduje się, że atmosfera w domu Marie daleka jest od normalności. Z każdą chwilą kolejne tajemnice z przeszłości wychodzą na jaw i odciskają swoje piętno na życiu wszystkich.

Bardzo cenię filmy Farhadiego, gdyż ten utalentowany reżyser jako jeden z nielicznych potrafi włączyć do dramatów obyczajowo-społecznych elementy rodem z filmów akcji. Wszystkie jego filmy trzymają w ogromnym napięciu i kiedy już wydaje się, że wszystko się wyjaśniło, z szafy zostaje wyciągnięty kolejny trup. Przeszłość nie jest złym filmem, ale po znakomitym Rozstaniu żądam od Farhadiego więcej. Film jest oczywiście utrzymany w ciężkim klimacie, ból milczenia w niektórych scenach jest wręcz nie do zniesienia. Przeszłość na dobrą sprawę nie mówi jednak o niczym nowym – Farhadi po raz kolejny podkreśla, że z niezamknięta przeszłością nie da się budować przyszłości (motyw z Co wiesz o Elly?) oraz wskazuje na to, że z powodu rozpadu związku rodziców najbardziej cierpią dzieci (motyw z Rozstania). Nie da się ukryć, że Przeszłość w niektórych scenach potwornie się dłuży i tym samym do pięt nie dorasta Rozstaniu, które wciągało lepiej niż niejeden thriller. Na uwagę zasługuje wyjątkowo poruszające zakończenie oraz świetna gra aktorska wszystkich aktorów, w tym także dzieci. Podsumowując, jest dobrze, ale nie na miarę Złotego Globa. Ode mnie 7/10.

Wielkie piękno (reż. Paolo Sorrentino, 2013)

Film przedstawia historię starzejącego się dziennikarza Jepa Gamberdelli (Toni Servillo), który przemierzając ulice Wiecznego Miasta, wspomina swoją pełną namiętności, acz bezpowrotnie utraconą młodość. Jep, pomimo pierwszych oznak starzenia się w pełni korzysta z miejskiego życia. Chodzi na szykowne kolacje i przyjęcia, gdzie jego bystry dowcip i przyjemne towarzystwo są zawsze mile widziane. Na tarasie jego rzymskiego apartamentu z widokiem na Koloseum, wydaje przyjęcia, na których "ludzka aparatura" rozbierana jest do naga i gdzie rozgrywana jest komedia nicości.

Hm, gdyby Wielkie piękno był książką, to w recenzji napisałbym, że to poemat o życiu i to by wystarczyło. To jednak film, w dodatki taki, którego odbiór sprawił mi wiele problemów. Pierwsze sceny, niczym z barwnego teledysku, zasugerowały , że będę miał do czynienia z czymś podobnym do surrealistycznego Holy motors. Stosunkowo szybko okazało się jednak, że to coś zgoła innego. Film składa się z szeregu zupełnie niepowiązanych ze sobą scen, z których część to wspomnienia Jepa, natomiast pozostałe to jego surrealistyczne wyobrażenia. Prawda przeplata się tu więc z fikcją, sentymentalizm/nostalgiczność z ekscentrycznością. W efekcie otrzymujemy bardzo trudny w odbiorze i zupełnie nijaki eksperyment filmowy, dla mnie męczący, dziwny, niestrawny. Sorrentino w tym jednym filmie nagromadził tak wiele odrealnionych postaci, że to musi kłuć w oczy. Krytycy twierdzą, że film to pewnego rodzaju satyra na hipokryzję i upadek wartości rzymskich elit, stąd też to przerysowanie i sztuczność. Ja jednak tego kompletnie nie kupuję i zupełnie nie mogę pojąć, dlaczego tak przeciętny i niespójny obraz zbiera tak pochlebne recenzje. Jedyne, co mogę docenić, to błyskotliwe dialogi, piękne zdjęcia (architektura Rzymu) i montaż, który rzeczywiście powinien stanowić laurkę tego filmu. Tylko co mi z kunsztownej formy, skoro z powodu zupełnie niepowiązanych ze sobą scen sypie się cały obraz… Dla mnie to jakieś nieporozumienie, ze względu na zjawiskowy montaż daję 5/10.

Życie Adeli – Rozdział 1 i 2 (reż. Abdellatif Kechiche, 2013)

Opowieść zaczyna się, kiedy tytułowa bohaterka (Adele Exarchopoulos) ma 15 lat i jest w liceum. Przeżywa pierwsze zauroczenie, pierwszy seks, miłosne rozczarowanie. Jedna rzecz nie ulega dla niej wątpliwości: dziewczyny chodzą z chłopakami. Jej życie zmienia się jednak na zawsze, gdy pewnego razu spotyka Emmę (Lea Seydoux), młodą kobietę o niebieskich włosach. To właśnie dzięki niej Adela odkryje swoje pragnienia i kobietę w sobie. Na oczach widzów Adela dojrzewa, poszukuje swojej życiowej drogi, gubi ją i znowu odnajduje...

Sam nie wierzę, że udało mi się dokończyć ten seans – w końcu film trwa trzy bite godziny i cholernie się dłuży! Twórcy filmowi ukazują życie swej bohaterki bardzo szczegółowo i stosunkowo realistycznie – widzowie mogą zobaczyć na ekranie normalną młodą dziewczynę, która zupełnie niczym nie różni się od tych, które znają na co dzień. Kolejne sceny z jej życia pokazują nam jej dylematy, myśli i rozterki – Adele zaczyna poszukiwać swej orientacji seksualnej i przeżyje niemały szok, kiedy zda sobie sprawę, że nie podobają jej się chłopcy, a dziewczyny. I właśnie wtedy w jej życiu zjawi się niebiesko-włosa Emma, która pomoże jej w pełni odkryć siebie. Życie Adeli to kolejny film o tematyce LGBT, moim zdaniem nieco słabszy od niemieckiej Siły przyciągania czy nawet od polskich Płynących wieżowców. Film zupełnie nie został ze mną po seansie, gdyż Kechiche nie powiedział mi nic nowego – podobnie jak w innych filmach o tej tematyce, morał jest jeden – miłość nie ma płci. Kolejny morał? Kiedy „motylki odlatują” i pojawia się element rutyny, zaczynają się problemy. Bardzo zdziwiły mnie też przydługie i zdecydowanie zbyt odważne sceny erotyczne, które przecież nic nie wniosły do fabuły. Na plus gra aktorska obu dziewczyn, zwłaszcza tytułowej Adele. Bardzo podobał mi się amerykański tytuł filmu Blue is the warmest colour i myślę, że jest on lepszy od naszego polskiego, ale cóż… Można obejrzeć, ale bez szału, 6/10.

Podsumowując, Polowanie musi wygrać :)