O miłości nie z tego świata - Wiecznie żywy, Piękne istoty, Odwróceni zakochani

Ostatnimi czasy coraz więcej w kinie historii ukazujących ponadczasową i absolutnie niepodrabialną siłę miłości. A że zakochanych nigdy nie zabraknie, twórcy filmowi wciąż prześcigają się w ukazywaniu coraz bardziej oryginalnych historii, które przyciągną do kina zakochane pary. I muszę się zgodzić, że część z nich jest naprawdę warta uwagi. Dziś na FILMplanecie pod lupę biorę filmy stanowiące połączenie melodramatu z filmem fantasy/sf. Jak można się spodziewać, przedstawiona w nich teza jest dosyć prosta i oczywista - miłość jest lekarstwem na wszystko. Aż chce się rzec - all you need is love! Zachęcam do zapoznania się z poniższą notką.

Wiecznie żywy (reż. Jonathan Levine, 2013)

Nieokreślona przyszłość. Na skutek nie do końca wyjaśnionych okoliczności, część ludzi traci swoje poczucie człowieczeństwa i zamienia się w krwiożercze zombie. Jednym z nich jest niejaki R (Nicholas Hoult), który wyróżnia się na tle pozostałych nieumarłych dzięki swej zdolności do odczuwania. Pewnego dnia poznaje Julie (Teresa Palmer), której ojciec (John Malkovich) jest wojskowym odpowiedzialnym za eksterminację zombiaków. Osoba Julie sprawia, że w R na nowo zaczyna budzić się życie…

Trzeba przyznać, że ten film to naprawdę interesująca mieszanka romansu, horroru i komedii. Poza widokiem trupów krzątających się podobnie do tych w Walking dead, widzowie mają okazję zapoznać się z filozofią błyskotliwego R. To właśnie on jest narratorem całego filmu i bardzo dobrze się w tej roli spisuje. Poza oryginalnymi kwestiami (nierzadko przepełnionymi czarnym humorem) postać stworzona przez gwiazdę serialu Skins zdaje się być naprawdę intrygująca. Nie mogę napisać tego samego o partnerującej mu Teresie Palmer, która okazała się nieco gorszą wersją znanej z jednej miny Kristen Stewart. Wiecznie żywy nie jest żadnym arcydziełem, ale zawiera w sobie kilka smaczków. Jeśli na to całe love story spojrzy się z przymrużeniem oka i zwróci uwagę na wylewającą się z ekranu ironię (jak np. scena malowania truposza przy hicie Pretty woman), można się naprawdę miło zaskoczyć. Uczciwie przyznaję, że osobiście spodziewałem się infantylnej szmiry, a w zamian dostałem oryginalną historię z bardo dobrą rolą Nicholasa Houlta, który wzorowo zagrał zombie. Z drugiej strony ciężko nie odnieść wrażenia, że cały film jest bajeczką dla nastolatków, którzy ostatnimi czasy wykazują wielkie zainteresowanie nieumarłymi. Cóż, nie jestem już nastolatkiem, ale moim zdaniem film jest znacznie bardziej interesujący niż Zmierzch. Gdyby tylko wyrzucić te kiepskie animacje komputerowe, byłoby jeszcze lepiej. Fanom muzyki alternatywnej bardzo polecam ścieżkę dźwiękową z filmu. Ogólnie rzecz biorąc polecam, ale bez ciśnienia.

 Piękne istoty (reż. Richard LaGravenese, 2013)

Film jest oparty na pierwszej części powieści autorstwa Kami Garcii oraz Margaret Stohl. Opowiada on historię szesnastoletniego Ethana Wate'a (Alden Ehrenreich), który mieszka na południu Stanów Zjednoczonych. W małym miasteczku Gatlin w Karolinie Południowej czas stanął w miejscu, a ludzie ciągle postrzegają wojnę secesyjną poprzez pryzmat "północnej agresji". Jednakże pierwszego dnia kolejnego roku szkolnego Wate spotyka tajemniczą Lenę Duchannes (Alice Englert), siostrzenicę lokalnego odludka (Jeremy Irons), a także... dziewczynę swoich marzeń. Ethan szybko odkrywa, że Lena nie jest typową nastolatką, a ich rodzący się związek nie opiera się tylko i wyłącznie na fizycznym przyciąganiu, lecz również na tajemniczej więzi, która już niedługo zmieni ich życie… (źródło: Filmweb.pl).

O rany, naprawdę będę musiał się  bardzo postarać, aby napisać o tym filmie chociaż jedno dobre słowo… Zaczyna się jak w większości seriali młodzieżowych, czyli w niewielkim miasteczku, w aurze tajemniczości, pojawia się nowa dziewczyna. Oczywiście główny bohater filmu zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia. Co ciekawe, na ogół w filmach tego typu to męski bohater ma nadprzyrodzone moce (Zmierzch, Wilkołak). Tutaj to Lena pełni rolę „supernatural”, chociaż będący idealistą i cytujący Bukowskiego z pamięci Ethan też zdaje się być trochę z innej planety. Po przydługawym melodramatycznym wstępie nadchodzi pora na zaprezentowanie kilku magicznych sztuczek. Lena i jej rodzinka potrafią zmieniać pogodę, wpływać na ludzi i robić inne tego typu hokus-pokus. Niestety, w filmie zostaje to przedstawione w tak żałosny sposób, że chyba każdy po seansie zapyta, na co zostały wydane tak ogromne pieniądze przewidziane na budżet tego filmu. Zero scenografii, zero dobrych efektów specjalnych! Na dodatek drewniane aktorstwo szerzej nieznanych Ehrenreicha i Englert, pomiędzy którymi nie ma ani grama chemii. Mnie przynajmniej ich postaci zupełnie nie zainteresowały. Ot co, banalna historyjka rodem z baśni, przy której Zmierzch urasta do rangi arcydzieła i której nie ratują nawet drugoplanowe role bawiących się konwencją Jeremy’ego Ironsa i Emmy Thompson. Co mi się podobało? Hmmmm… Na pewno jedna z refleksji Ethana odnośnie postaci Jacka z Titanica – też zawsze zastanawiało mnie, dlaczego on i Rose nie okupywali kłody drzewa na zmianę, co zapewniłoby przetrwanie im obojgu… Poza tym jedynym elementem warte uwagi zdaje się być jedynie zakończenie, ale czy warto męczyć się przez cały film tylko po to, aby je zobaczyć? Podobno film jest zupełnie oderwany od będącej bestsellerem książki. Mam nadzieję, że to prawda, bo jeśli nie, to naprawdę jest mi słabo na samą myśl, że tysiące/miliony nastolatków ekscytują się takim badziewiem… Czy polecam? Nie, nie i jeszcze raz NIE! 

Odwróceni zakochani (reż. Juan Diego Solanas, 2012)

Adam (Jim Sturgess) jest zwykłym chłopakiem w niezwykłym wszechświecie. Wiedzie skromne życie wypełnione pracą i marzeniami o Ewie - dziewczynie, którą poznał przed laty i o której nie potrafi zapomnieć. Ewa (Kirsten Dunst) pochodzi z równoległego świata, który znajduje się tuż nad światem Adama. Ta planeta rządząca się swoimi prawami, własną grawitacją, jest niedostępna dla Adama i jemu podobnych. Pewnego dnia chłopak dowiaduje się, że istnieje bardzo ryzykowny, nielegalny sposób przedostania się do świata Ewy. Będzie musiał złamać wszelkie normy i zasady, przeciwstawić się prawom fizyki i zaryzykować życie wkradając się do zakazanego świata, by odnaleźć miłość swojego życia… (źródło: Filmweb.pl).

Nie dajcie się zwieść temu opisowi, który tylko pozornie zwiastuje jedno wielkie surrealistyczne nic. Ten film naprawdę warto obejrzeć! To bardzo nietypowy melodramat, w którym najważniejszej roli wcale nie odgrywają bohaterowie, a pomysłowa wizja przedstawionego świata. W bardzo kreatywny sposób została tu ukazana kwestia grawitacji, choć jestem bardzo ciekawy, jak skomentowałby to fizyk teoretyczny pokroju Sheldona Coopera z Big Bang Theory. Gdy jednak zapomni się o naukowych przesłankach, niektóre sceny (jak np. ta picia koktajlu do góry nogami) okazują się być naprawdę interesujące. Jeśli do tego doda się genialną muzykę elektroniczną w tle i przekonujące aktorstwo charyzmatycznych i sprawdzonych aktorów, można otrzymać naprawdę dobry film. Sturgess i Dunst (ach, gdyby tylko nie ta nieszczęsna rola w Wieczorze panieńskim) jak zawsze nie zawodzą i grają całkiem przyzwoicie. W przeciwieństwie do dwóch zrecenzowanych powyżej filmów, ten jeden nadaje się do oglądnięcia nie tylko przez nastolatki. A jako, że ja bardzo cenię kreatywność, to jestem jak najbardziej na tak.