O tajemniczym wujku i jego pasku – Stoker (reż. Chan-wook Park, 2013)

Maj 2013 prezentuje się naprawdę znakomicie pod względem premier filmowych. Niemal wszystkie trailery zachęcają, pod względem tematycznym jest naprawdę ciekawie, o gwiazdorskich obsadach już nawet nie wspominając. Mając dziś do wyboru Przelotnych kochanków Almodovara i Stokera Chan-wook Parka, zdecydowałem się na ten drugi obraz. Bardzo dobrze znam styl Almodovara i mniej więcej mogę się domyślać, co tym razem chce widzom zaprezentować. O Parku nie mogę natomiast powiedzieć ani słowa, gdyż jego twórczość do dzisiejszego dnia była mi kompletnie obca. Skusiła mnie też znakomita obsada: Mia Wasikowska, Nicole Kidman i Matthew Goode. Zmierzając do kina nie wiedziałem, czego mam się spodziewać, zatem nie miałem wielkich oczekiwań. I całe szczęście, bo Stoker nie ugasił mojego dzisiejszego filmowego pragnienia. Aczkolwiek muszę przyznać, że w całkiem przyjemny sposób połechtał niektóre moje zmysły.

Na skutek tajemniczego wypadku samochodowego ginie pan Stoker – ojciec dziewiętnastoletniej Indii (Mia Wasikowska) i mąż nieco niezrównoważonej i rozchwianej emocjonalnie Evelyn (Nicole Kidman). Tuż po pogrzebie do domu pogrążonych w żałobie kobiet przybywa stryj Charlie (Matthew Goode) – brat zmarłego Stokera. Fakt, że dotychczas nigdy o nim nie słyszała, budzi w Indii wiele wątpliwości. Kolejne godziny spędzane w jego towarzystwie uświadamiają jej jednak, że ma z nim więcej wspólnego niż mogłoby się wydawać… 

Stoker to kolejny dziwny film, absolutnie inny od wszystkich. Podczas oglądania niemal od razu przypomniał mi się seans Pokusy (nie tylko ze względu na udział Kidman w obu produkcjach), jednak tak naprawdę dziwności obu filmów nie należy ze sobą porównywać. Bo to kompletnie różne obrazy. I o ile Pokusa obroniła się dla mnie niemal wszystkim, o tyle do Stokera mam wiele zastrzeżeń. Na samym początku fabuła dosyć długo się rozkręca i właściwie po pierwszych dwudziestu minutach ciężko cokolwiek o tym filmie powiedzieć (równie ciężko ukryć znudzenie). Z pewnością nie jeden widz próbował wyłapać coś, co może naprowadzić na rozwiązanie zagadki, jednak okazuje się to niemożliwe. Później jest już znacznie lepiej, śmiem nawet rzec, iż są momenty, które wciągają i  trzymają w napięciu. Niestety, trochę słabo mają się one do całego filmu, który pod względem fabularnym okazał się być dla mnie pseudoartystycznym gniotem. Wciąż zastanawiam się, co reżyser chciał mi przekazać i na ile inspirował się Dexterem. Cokolwiek by to było, nie udało mu się.

Stoker nie zalicza się jednak do filmów, na których można jednoznacznie postawić kreskę. Broni się kilkoma kwestiami. Pod względem aktorskim jest naprawdę fantastycznie. Każda z postaci brawurowo odgrywa swoją rolę. Mająca polskie pochodzenie i obecnie wciąż rozchwytywana Wasikowska pokazała swoje zupełnie nowe oblicze. Udowodniła, że potrafi wcielić się w rolę wyalienowanej i nieco demonicznej outsiderkę. Kidman to klasa sama w sobie, wciąż wspominam jedną ze scen, w której główne skrzypce grały jej przekrwione i przerażone oczy. I wreszcie on, nieco zapomniany przez mnie Matthew Goode, który uwodzi wzrokiem, prowokuje dotykiem i naprawdę sprawia wrażenie, że tak jak India, słyszy i czuje znacznie więcej od innych ludzi. Na kolejny plus zasługuje świetny montaż – już sama czołówka z napisami wplecionymi w przewijające się krajobrazy może zauroczyć. Co jeszcze? Muzyka. Pianino odgrywa tutaj niebagatelną rolę, buduje nastrój i co najważniejsze, jest głównym bohaterem jednej z najlepszych scen z Stokerze. Trzeba przyznać, że kadry przy pianinie to prawdziwy majstersztyk, bohaterowie bez słów mówią widzowi wszystko.

Czas na minusy. Tutaj od samego początku kuleje samo podejście do tematu. Ten film nie ma porywającej fabuły, a nawet przy obecnej, można go było znacznie lepiej zrealizować. To nie jest jedno z tych dzieł, które ma bronić się samą formą, a niestety na takie wyrasta. Zakończenie filmu powinno chyba skłaniać do refleksji lub szokować, mnie natomiast trochę rozbawiło. Może to dlatego, że na widok zakrwawionych nożyczek natychmiast przypomniałem sobie słodką Mię Wasikowską z Alicji w Krainie Czarów? A może po prostu było ono tak absurdalne? Owe zakończenie w stylu Tarantino tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że film przestylizowano. Wielka szkoda, bo gdyby nieco poprawić fabułę i wyeliminować pewne elementy, jak np. wesoło biegającego pajączka, powstałby film, który mógłby aspirować do kina z najwyższej półki. Cóż, nie wyszło, ale warto docenić starania i bardzo dobry montaż.

Nie polecam Wam iść na Stokera do kina. To jeden z tych filmów, które lepiej obejrzeć na dvd w domowym zaciszu. Bo pomimo tych kilku minusów, warto ten film zobaczyć.