Jaś i Małgosia, duchy, trolle i czarownice, czyli o ostatnich "horrorach" słów kilka...

Jak mówi staropolskie przysłowie, każdy kij ma dwa końce. W tych słowach kryje się naprawdę dużo prawdy. Planów na majówkę miałem bowiem od groma. Niestety, większości z nich nie zdołałem zrealizować z powodów pogodowych. Z drugiej strony padający z nieba deszcz skłonił mnie do nadrobienia serialowo-filmowych zaległości. Przez ostatnie kilka dni rzeczywiście miałem okazję zobaczyć kilka filmów. W dzisiejszej notce chciałbym skupić się na trzech najsłabszych pozycjach z mojego majówkowego seansu. Wszystkie je łączy to, że z założenia miały być horrorami. Jak jednak powszechnie wiadomo, końcowy efekt wielokrotnie bardzo różni się od pierwotnych założeń. Nie jestem fanem horrorów, ale klimat ostatnich dni zachęcił mnie do prześledzenia trzech głośnych horrorów z ostatnich miesięcy. Słysząc uderzające w dach mojego domu krople deszczu i widząc za oknem kompletną ciemność naprawdę chciałem się przestraszyć. Niestety, tylko jeden z tych filmów zdołał zaspokoić moją potrzebę strachu. Ale o tym poniżej…

Mama (reż. Andres Muschietti, 2013)  

Dwie siostry, Victoria i Lily, zostają postawione przez los w niezwykle ciężkiej sytuacji. Ojciec najpierw morduje ich matkę, a następnie zabiera je do opuszczonej chaty w lesie i próbuje rozprawić się także z nimi. Dziewczynkom udaje się jednak przeżyć. Zostają odnalezione dopiero po pięciu latach. Trafiają wówczas pod opiekę wujka Lucasa (Nikolaj Coster-Waldau) i jego życiowej partnerki Annabel (Jessica Chastain). Niestety, żyjące przez pięć lat w dziczy lasu i zdane jedynie na same siebie siostry nie potrafią się odnaleźć w nowej rzeczywistości. Lucas i Annabel dopiero po jakimś czasie zdają sobie sprawę, że przygarniając dziewczynki, przygarnęli pod swój dach kogoś jeszcze… 

Prawda, że zapowiada się ciekawie? Historia zdaje się być niebanalna, ciekawa, idealnie nadaje się na dobry horror. Grający główne role Chastain i Coster-Waldau to znakomici i niezwykle utalentowani aktorzy, którzy naprawdę mogą wiele widzom zaoferować. Co zatem zawiodło? Niestety, Mama okazała się wielkim niewypałem, jakimś odgrzewanym kotletem (według mnie film jest gorszą wersją Kobiety w czerni), historią o duchu z twarzą postaci z filmów fantasy. Klimatyczna muzyka, zwiastujące zło ćmy, intrygujące i przerażające postaci dziewczynek – te kilka elementów idealnie wpasowywało się w konwencję dobrego filmu grozy. Niestety, wraz z momentem pojawienia się tytułowej Mamy wszystko straciło dla mnie sens. Paradoksalnie, zamiast się bać, ja bawiłem się w najlepsze. Pomarszczona buźka ducha wywoływała na mojej twarzy szeroki uśmiech, a nie wydaje mi się, abym był pod tym względem jakiś spaczony. Zakończenie wołało po prostu o gromy z nieba, ciągłe bieganie i szarpanie się z tą dziwną zjawą było dla mnie nie do zniesienia. Czego najbardziej żałuję? Tego, że nie rozwinięto bardziej wątku psychologicznego Annabel. Jessica Chastain pokazała w tym filmie zupełnie nową, wcześniej nieznaną twarz. Nie zaliczam się do grona fanów tej aktorki, ale uważam, że wielbiciele jej talentu powinni obejrzeć ten film właśnie ze względu na nią. Pozostałym absolutnie odradzam. 

Hansel i Gretel: Łowcy czarownic (reż. Tommy Wirkola, 2013)

Od traumatycznych wydarzeń w słodkiej chatce z piernika minęło już kilka dobrych lat. Jaś (Jeremy Renner) i Małgosia (Gemma Arterton) są już dorosłymi ludźmi. Ze względu na doświadczenia z przeszłości cały świat zna ich jako najlepszych łowców czarownic. Tym razem przyjdzie im się jednak zmierzyć ze szczególnie niebezpieczną misją, która zmusi ich do mentalnego powrotu do czasów wydarzeń z dzieciństwa…

Rozpoczynają seans miałem wielką nadzieję, że zostanie mi przedstawiona historia podobna do Królewny Śnieżki i Łowcy. Film Sandersa początkowo nieco mnie przerażał, bałem się, że jedna z moich ulubionych bajek zostanie w brutalny sposób zniszczona. Ostatecznie bardzo mi się podobało i postanowiłem się otworzyć na takie alternatywne wersje. Niestety, najnowszy filmu Wirkoli wszystko przekreślił. Na Boga, jak można było zrobić z poczciwego Jasia i szlachetnej Małgosi żądnych krwi mścicieli? Jak można było wcisnąć tu koślawego trolla podobnego do Shreka i w dodatku ochrzcić go imieniem Edward? Wreszcie, po co, pytam się PO CO, na ekranie średnio co pięć minut pojawiały się hektolitry sztucznej krwi i tony strzelających we wszystkich kierunkach wnętrzności? W dodatku te wszystkie czarownice latające na miotłach… Jedno jest pewne, ze zjawą z filmu Mama wszystkie wiedźmy na pewno znalazłyby wspólny język… Kicz, tandeta, przerysowanie, jedno wielkie nie-wiadomo-co. Jako widz poczułem się głęboko urażony. Nie dość, że zniszczono mit Jasia i Małgosi, to jeszcze zmarnowano mój czas. Nie chce mi się już nawet pisać o marnowaniu potencjału odtwórców głównych ról. Jeremy Renner i Gemma Arterton to aktorzy, którzy wciąż szukają swojego miejsca na wielkim ekranie i którzy wciąż marzą o wielkich rolach, które zostaną im zapamiętane. Trzeba przyznać, że z tym drugim im się uda. Bo ja na długo nie zapomnę im udziału w tym gniocie. Błagam, nie róbcie sobie tego i nie oglądajcie…

Sinister (reż. Scott Derrickson, 2012)

Ellison (Ethan Hawke), znany autor powieści kryminalno-sensacyjnych, cierpi na kryzys twórczy. Aby wrócić na sam szczyt, postanawia stworzyć prawdziwe dzieło. W tym celu wprowadza się ze swą rodziną do domu, w którym jakiś czas temu doszło do dramatycznych wydarzeń. Na strychu znajduje kroniki filmowe poprzednich mieszkańców. Zagłębiając się w ich historie zaczyna powoli odkrywać szokującą prawdę. A kiedy okazuje się, że także jemu i jego rodzinie grozi śmiertelne niebezpieczeństwo, staje przed wielkim dylematem… 

Tutaj wszystko jest jasne – w końcu nie mamy do czynienia z filmem amatora, a wielkiego reżysera filmów grozy. Derrickson już nie raz zdołał wszystkich porządnie wystraszyć. Jego Egzorcyzmy Emily Rose do dziś są uznawane za jeden z najstraszniejszych filmów na świecie. Sinister co prawda nie może się równać ze wspomnianym dziełem, ale ma potencjał i zasługuje na uwagę. Mamy tu do czynienia z zupełnie inną historią, więc właściwie nie należy ze sobą porównywać tych filmów. Oglądałem ten horror późno w nocy i muszę przyznać, że były momenty, w których zdarzyło mi się podskoczyć ze strachu. Oczywiście niebagatelny wpływ na to miała przerażająca muzyka i intrygująca fabuła. Oglądane przez Ellisona kroniki filmowe pod względem artyzmu i techniki montażu przypominały mi nieco przerażającą czołówkę 1 sezonu serialu American Horror Story. Oczywiście strach jest pojęciem bardzo subiektywnym i składa się na niego bardzo wiele czynników, przez co dana scena jednego może przerazić, a na drugim nie robi najmniejszego wrażenia. Jak już wspomniałem, nie zaliczam się do grona fanów gatunku horroru, więc ciężko mi odnieść się do innych filmów. Oczywiście występują tutaj stałe elementy, takie jak opuszczony i wiecznie skrzypiący strych, stosy kryjących sekrety pudełek, tajemnicze rysunki na ścianach. Nie do końca odpowiadał mi grający główną rolę Ethan Hawke, ale to chyba dlatego, że po prostu widzę go w zupełnie innych rolach. Myślę, że warto obejrzeć Sinister. I z pewnością jeszcze dziś sięgnę po recenzje tego filmu napisane przez fanów gatunku, bo jestem szalenie ciekawy ich zdania.